« شهدا شرمنده ایم.»

شرمنده ایم که "غیرتمون"را به تاراج بردند


..

پاهایش مجروح شده بود و صبح زود وقت عوض کردن پانسمانش بود

خانم پرستار آمد تا پانسمان را عوض کند،

اما مهدی در آن شرایط هم کوتاه بیا نبود

گفت: «خانم! شما بروید و یک پرستار مرد بفرستید.

"زن حق ندارد پانسمان مرا عوض کند"

شهید مهدی صبوری

واما مردان امروز....

..

این روزها هر کس برای اینکه آفتاب رنگ ماشینش رو خراب نکنه

و ماشینش از قیمت نیفته یه چادر برای ماشینش تهیه می کنه

و هر چه اون ماشین گرون تر باشه ،

چادرش هم گرون تر و با کیفیت تره

اما بعضی از همین آدما در مقابل پوشش همسرشون چه موضعی دارن؟؟

برای حفظ اندام همسرشون از نگاه های هرزه چه فکری دارند؟؟

آیا همون اندازه که به ماشینشون اهمیت می دن...؟؟؟

به همسرشون هم اهمیت می دن؟؟؟

...

دیروز شیطان را دیدم ، در حوالی میدان بساطش را پهن کرده بود ، فریب می فروخت. مردم دورش جمع شده بودند. هیاهو می کردند و هول می زدند و بیشتر می خواستند. توی بساطش همه چیز بود غرور ، حرص ، دروغ ، جاه طلبی … . هرکس چیزی میخرید و در ازایش چیزی می داد. بعضی ها تکه ای از قلبشان را و بعضی پاره ای از روحشان را. بعضی ایمانشان را می دادند و بعضی آزادگی را.

شیطان می خندید و دهانش بوی گند جهنم می داد. حالم را به هم می زد. دلم می خواست همه ی نفرتم را توی صورتش تف کنم. انگار ذهنم را خواند . موذیانه خندید و گفت: من با کسی کاری ندارم و آرام نجوا می کنم . نه قیل و قال میکنم نه کسی را مجبور می کنم که چیزی از من بخرد.

می بینی ! آدم ها خودشان دور من جمع می شوند. آن وقت سرش را نزدیک آورد و گفت : البته تو با آن ها فرق می کنی . تو زیرکی و مومن . زیرکی و مومنی آدم را نجات می دهد.این ها ساده اند و گرسنه و به جای هر چیزی فریب می خورند.

از شیطان بدم می آمد . اما حرف هایش شیرین بود . گذاشتم حرف بزند و او هی گفت و گفت و گفت. ساعت ها کنار بساطش نشستم. تا اینکه چشمم به جعبه ی عبادت افتاد که لا به لای چیزهای دیگر بود. دور از چشم شیطان آن را برداشتم و در جیبم گذاشتم و با خود گفتم بگذار یک بار هم که شده کسی چیزی از شیطان بدزد. بگذار یک بار هم او فریب بخورد.

به خانه آمدم و در کوچک جعبه را باز کردم. توی آن اما از غرور چیزی نبود. جعبه از دستم افتاد و غرور توی اتاق پخش شد فریب خورده بودم ، فریب.دستم را روی قلبم گذاشتم ، قلبم نبود. فهمیدم که آن را کنار بساط جا گذاشته ام . تمام راه را دویدم ، تمام راه لعنتش کردم ، تمام راه خدا خدا کردم . می خواستم یقه ی نامردش را بگیرم عبادت دروغیش را به سرش بکوبم و قلبم را پس بگیرم.
به میدان رسیدم اما شیطان نبود . او رفت. داشتم های های گریه می کردم. اشک هایم که تمام شد بلند شدم تا بی دلیم را با خود ببرم . صدایی شنیدم صدای قلبم را و همان جا بی اختیار به سجده افتادم و زمین را بوسیدم به شکرانه ی قلبی که پیدا شده بود

(باز باران باترانه باگوهر های فراوان )

می نشیند دانه دانه ، روی شیشه ، روی گلدان ، بر لب ایوان خانه ،

من همین جا شاد و شیرین ، فارغ از غم های دیرین ، میشوم غرق تماشا ، با نگاهی کودکانه

میشوم هی پابه پا در قاب باران ، باز هم این بار میگیرم بهانه

مادرم با شانه ی زرد طلایی ، روبه روی چهره اش ، با ناز دستانش سرم را میزند آرام شانه

دست هایم را به زحمت میگذارد مادرم روی پناه گریه هایم، روی شانه کفش هایم را به سختی میکند پا، مادرانه

دست در دستش به سوی کوچه میگردم روانه ، زیر باران زیر تکرار بلند این ترانه ،

سینما نه ...پارک نه... چرخ و فلک نه...

میرود مادر به سمت صحن سبز آستانه ، میروم با او به سوی خانه ای که ،

آسمانی از کبوتر ها در آن دارند لانه ،

خانه ای که میشود جای کبوترهای معصوم و خیابان خواب و هرجا رانده و بی آشیانه

نذرکرده مادرم هرروز مهمان کند صدها کبوتر را به صرف آب و دانه

میکشد از سینه اش گه گاه آهی عاشقانه

میشود آرام مادر دور از من ، دور از جمع کبوترها

زیر باران مینشیند ، تا بگوید حرف هایش را به بانویی که میگوید برایم خوبی اش را

در کتاب داستانهای شبانه ، میروم با مادرم از او بخواهم ،

 زیر باران زیر این نجوای سبز شاعرانه ،

مهربان......

ای آنکه بابا آمده مهمان تو ، کاری بکن ..

آن خوب ......آن موعود رویایی......

همان خورشید فصل جاودانه ....

زود برگرد به خانه ....زود برگرد به خانه ....

شاعر :س.ع.عدنانی

بسم رب المهدی عجل الله تعالی فرجه شریف

اگر عصر جمعه ای بعد از نماز مغرب و عشاء، کسی به ما بگوید

که امروز هم گذشت و امام زمان (ارواحنا فداه) ظهور نفرمودند؛

و سپس چند لحظه بعد به ما خبر بدهند که از امروز

مثلاً سیب زمینی کیلویی بیست تومان گرانتر شده است،

شما را به خدا قسم برای کدام یک از این خبرها بیشتر ناراحت می شویم؟

برای کدام یک بیشتر دلهره پیدا می کنیم؟

نگران کدام یک می شویم؟...

مرحوم ایت الله بهجت

آقاحسابش بی شمار شد جمعه ها که نیامدی 

گرمابدیم  تورابخوبان قسم ، چرا نیامدی

دراین کارزار زندگی محلکه آتش بپاشده است ، چرا نیامدی

می دانم که چرانیامدی

بخاطر حافظه ی گوشیمان نیست که نیامدی؟؟؟

یابخاطر پیامک های بی شما نیست که نیامدی؟؟؟

نه نه شما بزرگی،کوچکی از ماست که شما نیامدی

مهدی جان تولدت مبارک...

با سلام آقاجان....

شبتان مهتابی ..

روز میلاد شما نزدیک است ...

عرض تبریک و کمی بی تابی ...

ای نفس ها به فدای کف نعلین شما...

اندکی تند قدم بر دارید....